Wyspa Spichrzów

Zielony Most łączy główną część starego miasta z Wyspą Spichrzów. Już po samej nazwie nietrudno się domyślić, co takiego było zlokalizowane na wyspie. Można nawet powiedzieć, że spichlerze były tu, zanim wyspa stała się wyspą! W XVI wieku, kiedy przekopano Nową Motławę, czyli wschodni kanał opływający wyspę, stało tu już ponad 300 spichrzy. Daje to wyobrażenie o pochodzeniu bogactwa Gdańska brało się ono z handlu między innymi zbożem przywożonym przez polskich flisaków. Oprócz zboża w spichlerzach przechowywano też inne towary docierające do Gdańska tą samą drogą wodną chmiel, len, konopie, miód, drewno, sukno i wiele innych.

Wyspa była pilnie strzeżona, ponieważ dochodziło do licznych grabieży, które nota bene były bardzo surowo karane, nawet śmiercią. Dostępu do wyspy strzegły podnoszone na noc mosty oraz… psy spuszczane po zmroku ku obronie majątku znajdującego się w spichrzach. Wyspa doświadczyła zarówno powodzi (podczas największej, w 1540 roku, wysoka woda utrzymywała się przez 2 tygodnie), jak i pożarów jeden z najtragiczniejszych wzniecili w 1516 roku członkowie grasującej w Gdańsku bandy Matternów.

W XIX wieku doprowadzono na wyspę linię kolejową, co znacznie zwiększyło funkcjonalność spichlerzy i magazynów. Na początku XX wieku Wyspa Spichrzów nadal zachowywała swoje dawne przeznaczenie wielkiego magazynu. Kres temu przyniosła II wojna światowa. W wyniku nalotów i bombardowań zniszczono niemal całą infrastrukturę wyspy. Przetrwały zaledwie 3 spichrze: Steffen, Deo i Wisłoujście. Do tej pory odbudowano 36 kolejnych znajdują się w nich głównie mieszkania, biura i instytucje kultury. Wiele spichlerzy nadal jest jednak w ruinie. Między innymi: Daleka Droga, Woli Łeb, Trupia Czaszka, Biały Rumak, Czerwony Lew, Książę, Węgier, Turek, Kuźnia, Arka Noego, Czerwony Kur. Warto wspomnieć, że większość gdańskich spichrzy miała swoje imiona. Przez wieki takich nazw, dziś już historycznych, pojawiło się kilkaset.